Yaşıyoruz, ama ayaklarımızın altında zemin hissetmeden,
Ağzımızdan çıkan söz, işitilmez oluyor on adım gitmeden,
Eğer bir sözcük yetecekse, küçük bir sözcük-
Onun içindir, Kremlin’deki o dağlı için.
Sırf söz işitilir Kremlin’deki dağlıdan,
İnsanı köle görüp, ruhları bozandan, köylüleri kesenden.
Parmakları solucan gibidir, öylesine yağlı ve öylesine boz,
Sözcükleri aynı kantarın topuzu gibi.
O zaman hamamböceği gibi bıyığı güler,
Ve çizmesinin konçları parlar yükseklerden.
Etrafında komutanları, çelimsizler sürüsü,
Kanla oynar insan bozuntularına hizmet ettirip.
Biri ıslık çalar, biri miyavlar, yalvarır diğeri,
Ama makamı belirleyen bir odur –elinde çekici.
Ve o, nalbant, demiri işler, emir peşinden emirle-
Çakar bedenin içine, alna, gözün içine keyifle.
Onuruna her idamdan tat alır – üzüm yer gibi,
Bu göğsü geniş Osetyalı.
Stalin Epigram...
Yaşıyoruz, ama hissetmiyoruz artık bastığımız toprağı.
On adım öteden duyulmuyor konuştuklarımız.
Oysa ne zaman iki çift laf edecek olsa birileri,
Kremlin'in dağcısını* anmadan edemiyorlar.
Parmakları kalın tırtıllar gibi
ve ağır kurşun gibi dökülüyor ağzından kelimeleri.
Hamamböceği bıyığı sırıtıyor
ve pırıl pırıl çizmelerinin üstleri,
İnce boyunlu adamları sarmış çevresini,
bu insan bozuntularının soytarılıklarıyla oyalanıyor.
Biri ıslık çalıyor, biri miyavlıyor, biri inliyor,
Yalnız o parmağını bize sallıyarak kükrüyor.
İnsan karnına, alnına, şakağına, gözüne
nal fırlatır gibi durmadan emirler yağdırıyor.
Bu geniş omuzlu Kafkas Kocası, tatlı bir meyve gibi
dilinin üstünde yuvarlıyor her idam kararını.
Rusça: Мы живем, под собою не чуя страны...
Türkçe: Çeviri: Cevat Çapan
